Sergen Yalçın’ın şampiyonluk yazısının birinci kısmı için tıklayın.
Sergen Yalçın’ın şampiyonluk yazısının ikinci kısmı için tıklayın.
İşte Sergen Yalçın’ın yazısı:
“Korktuğum başıma gelmişti… Bu yarışta “acaba” sözünü pek aklıma getirmedim. Lakin son ulusal orta, hepimiz için kabus üzereydi…
Aboubakar ülkesinden sakat döndü. Hasic dönemi kapattı, Oğuzhan sakatlandı ve sonra o da dönemi noktaladı. Bunlar yetmezmiş üzere Cenk Tosun da Erzurum’da sakatlanarak dönemi kapattı. Ayrıyeten Cenk ile Dorukhan ulusal ortadan virüse yakalanarak dönmüştü. Mazeretlerimiz var diye ben bu yarışı yarıda bırakmayı hiç düşünmedim. Benim mazeretim olamaz. Biz Beşiktaş isek ve ben o alana 11 kişi çıkartabiliyorsam yarışı terk edemezdik.
Kasımpaşa maçına yönetim etmeye değil yenmeye çıkmıştık. Lakin yediğimiz erken gol planlarımızı meşakkate soktu. Maçı kaybettik ve herkes tercihlerimizi eleştirdi. Halbuki bir grubun başına tüm dönemde gelebilecek tüm aksilikler bir haftada gelmişti. Evet o maçı kaybettik lakin yalnızca üç puan kaybetmiştik. Biz yarışı kaybetmek niyetinde değildik. Biz o haftadan sonra gerilime girmedik. Yorgunduk ve sakatlıklarımız vardı. Bu durumun getirdiği meseleleri en az düzeye indirmeliydik.
Şampiyonluğu kaybetsek bile tahminen kimse bize ‘neden kaybettiniz’ demezdi. Kurallar ortadaydı. Ancak buna mı sığınacaktık biz! Ben futbolculuğumda da, alanda hiçbir vakit umudumu kaybetmedim. Her vakit kuralları zorladım. Benim en büyük talihim, kadro için gayret eden oyuncularımın olmasıydı. Sahne daima onların oldu. Öne geçtiğimiz ve birinci yarısını çok fakat çok uygun oynadığımız maçların ikinci yarılarında yediğimiz goller oldu. Tamam bir 11 var lakin alandaki takımı dinlendirmek de kıymetli. İşte bu alanda önemli zahmetler yaşadık.
Yardımcılarımla sabahlara kadar oturup, çıkış yolları bulduk. Onların hakkını ödeyemem. Makus gittiğimiz periyotlarda bilhassa toplumsal medyada hakkımızda çok algılar yapıldı. Biz bunlara takılmadık. Şayet takılsak işimizi yapamazdık. Ben hem futbol oynadığım yıllarda hem de teknik adamlığımda hakkımda ne denilmiş diye saplantıya girmedim. ‘İşimize bakalım’ dedim ve takım olarak yalnızca işimize baktık…
Nisan ayında topladığımız puanlar bizim için çok kıymetli bir avantajdı. Açık ve net söyleyeyim; benim için bu dönem şubat ve nisan ayları çok değerliydi. O periyot toplayabildiğimiz kadar puan toplamamız lazımdı. Zira son haftaların çok sıkıntı geçeceği dünden muhakkaktı. O nedenle ben ‘Kimse 8’de 8 yapamaz’ dedim. Ve dediğim de çıktı.
Ağlayanlar oldu
Gerçekçi olalım. Bu türlü bir pandemi ortamı ve ağır maç trafiğinde bu kulvarı kayıpsız geçmek pek mümkün değildi. Yalnızca bizim değil, rakiplerimizin de puanlar bıraktığı maçlara bakın… Kimsenin aklına gelemeyecek skorlar gördük. Ankaragücü maçımız berabere bitti. Karagümrük’e kendi alanımızda yenildik. Bunları bu halde iddia etmek kimsenin aklına gelmezdi. Futbolun tabiatında olan şeyler. Lakin bizim 7-0 yendiğimiz Hatay maçını farklı bir yere koymam lazım. Hakikat konuşmak lazım bu türlü bir skoru ben de beklemiyordum lakin bu türlü bir oyunu bekliyordum. ‘Evet göreceksiniz’ dedim. Zira oyuncularım çok hırslandı bu maça.
Herkese sarıldım
Tek bir isteğimiz vardı; bir gün geç oynamak… Biliyorum pandemiden ötürü fikstür sıkışık. Evvelki maçların ileri tarihe ertelenmesi nedeniyle bu türlü bir durum oldu. Lakin futbolcularım ‘Şartlar ne olursa olsun biz bu maçı kazanacağız’ dediler. Karşımıza çıkan her zorluk bizi daha da motive ediyordu. Karagümrük maçından sonra gözyaşı döken oyuncularım oldu. O gözyaşları tüm dönemin birikimiydi.
Çok şanslıydım. İnanmış oyuncularım vardı. Onlar kendi ortalarında konuşuyorlardı. Mümkün olabildiği kadar onlara müdahale etmemeye çalıştım. Birtakım vakitler kadrosu kendi başına bırakmalısınız. Onlar kendilerine bir yol çizdiler aslında. O yolun sonu bize müjde üzereydi.
Göztepe maçını kazanıp şampiyon olduktan sonra bir his boşalması oldu, gözyaşlarımı tutamadım. Maç biter bitmez kendimi alana attım. Önüme gelene sarıldım. İnanın tüylerim diken dikendi! Futbolcuyken şampiyonluklar yaşadım ancak bu farklı bir şeydi. Bu şampiyonluk benim teknik yönetici olarak birinci şampiyonluğumdu. Oyuncularım bana o denli bir zafer yaşattılar ki hepsine teker teker sarılmak istedim.
Şükürler olsun Allah’a, alt yapısından geldiğim Beşiktaş’ta bu günleri gördüm. Tüm bunlar benim hayallerimdi, gerçek oldu. İmza törenimde, taraftarın benim üstüme koyduğu yükü; onurumuzla, hakkımızla taşıdık, amaçlarımıza ulaştık. O yükü yalnızca ben değil, taraftarımız, oyuncularımız, idaremiz yani tüm topluluk kaldırdı. Bu şampiyonluk, bu ikili kupa tüm topluluğumuza ikram olsun…
Elleri cebinde gezerken, tek kolla oynamak istedi
Bizim işimizin en kıymetli noktalarından biri, elimizdeki tüm oyunculardan yararlanmaktır. Onlardan mümkün olabildiği kadar üst düzeyde randıman almamız gerekir.
Örneğin Ljajic… Örneğin Oğuzhan… Örneğin Mensah… Bunlar makûs oyuncular mı? Elbette hayır. Lakin tempolarını daha da üst çıkarmamız lazımdı. Adem’in oynamadığı periyotta birtakım maçlardan evvel ısınma hareketleri sırasında eli cebinde dolaşması çok eleştirildi. Özel hayatı çok yazıldı, çizildi. Ben bunlara bakmam. Ben onu nasıl kazanabilirim ona baktım daima.
Yalnızca o değil, birçok oyuncuma bu gözle baktım. Futbolculuk dönemimdeki deneyimimi de bu süreçte kullandım. O Ljajic elleri cebindeyken, son Göztepe maçında tek koluyla oynamak ister bir hale geldi. Neden? Zira grup olarak dayanılmaz bir hava yakaladık. Onun ve öbür oyuncularımın bu türlü olmasında bu havanın çok tesiri var.
Benim 100. yılda gördüğüm hava üzere bir hava yakaladık. Güya bir hayal üzere lakin gerçekti. Birçok oyuncum bu nedenle sakat sakat oynadı. Haklarını ödemek kolay değil. Sarı kart hududunda olanlar hem hırslı oynadılar hem de kart görmemeye çalıştılar. Bilhassa son haftalarda rakiplerimiz ensemizdeyken bunlara da çok dikkat ettik. Her ihtimali masaya yatırdık ve gereken hazırlıkları da yaptık.
Bilhassa iki maçta taraftarı çok aradık
Bu dönemle ilgili tek kederim, seyircimiz oldu. Kimi maçlarda o denli anlar oldu ki, ‘Keşke şu boş tribünler şu an taraftarımızla dolu olsaydı’ dedim.
Aslında daima istedim ancak kimi maçları taraftarla kazanırsınız. Mesela evimizdeki Karagümrük ve Ankaragücü maçları… Bu maçlarda oyun ve motivasyon manasında vakit zaman ezalar yaşadık. Tribünler dolu olsaydı, skorlar da farklı olabilirdi.
Beşiktaş’a geldiğim birinci gün bunları yaşayacağım aklıma bile gelmezdi. Düşünün o denli bir dönem yaşıyorsunuz ki, pandemiden ötürü seyircimiz yok. Aslında kulübün maddi koşulları ortada. Bu olumsuzluğun yanında bir de tribünler boş. ‘Kaderimizde bu da varmış’ diyerek önümüze baktık.
‘Büyük hisseleri var’
Galip geldiğimiz maçlarda bile seyirciye gereksinimimiz vardı. Üç puan kazanmışız ve taraftar ekibi çağırarak galibiyeti birlikte kutluyor… Kim istemez bu türlü hoş ve coşkulu bir atmosferi. Bir sonraki maça daha istekli hazırlanırsınız. O galibiyet coşkusunu bazen tribünlerle paylaşmayı çok istedim. Yarıştaki bir grup için çok değerli şeylerdir bunlar…
Ben Beşiktaş tribünlerini güzel bilirim. Beşiktaş tarihinde onlar sayesinde çok muvaffakiyetler yaşanmıştır. Onlar bu şiddetli devirde sağ olsunlar bizleri toplumsal medyada desteklediler. Kimi kritik maçlar öncesinde tesislere gelerek ekibe dayanak verdiler, bizi karşılaşmalara uğurladılar. Birtakım kuvvetli deplasmanlarda havalimanlarına ve kaldığımız otellerin önüne gelerek yeniden bize dayanak verdiler. Yazdığım bu şampiyonluk öyküsünde onların çok büyük hissesi var. Dayanakları için onlara çok teşekkür ediyorum…
Onlarla kutlamalarda da birlikte olamadık. İlerleyen günlerde yine bir ortada olabilmeyi diliyorum..
Hepsi inanmış çocuklar
Karagümrük yenilgisinden sonra bir an evvel toparlanmamız lazımdı. Galatasaray hezimetine ‘Tamam olabilir, derbidir’ dedik. Ancak Karagümrük mağlubiyeti hesaplarımızda yoktu.
Maç 1-1 olduğunda oyunu sıkıntı da olsa kazanırız diye düşündüm. Ancak yediğimiz o kolay ikinci golü telafi edecek bahtımız olmadı. Karagümrük müsabakası bu dönem skor manasında bizi en fazla zahmete sokan maç oldu. O denli bir haftaya denk geldik ki üzülmeye bile vaktimiz yoktu. Hele teslim olmaya hiç niyetimiz yoktu.
Rakiplerimizden biri kazanmış, biri ise kaybetmişti. Dönemin en unutulmaz haftalarından biriydi. Hatayspor maçında elde ettiğimiz skor bizi yeniden avantajlı bir halde tutuyordu. Kaldı ki o maçta daha da fazla atma imkanımız olmuştu. Ancak nereden bilebilirsiniz bir sonraki maçın bu türlü biteceğini. Karagümrük maçından sonra oyuncularımın hepsi basına verdikleri demeçlerde “Şampiyon biz olacağız” dediler. Budur bizi Göztepe maçına motive eden… Grubun inancı ve kenetlenmesi bize gayelere taşıdı.
İzmir’de Göztepe ve Antalyaspor’la üst üste oynayacağımız maçlardan evvel evet yorgunduk. Evet kimi oyuncular yoktu. Göztepe maçında yalnızca inancımız yetmiyordu. Tıpkı vakitte akıllı oynamak zorundaydık. Gücümüzü yönetimli kullanmak zorundaydık. Ziraat Türkiye Kupası’nda da birebir anlayışla gayret ettik.
Düşünün şampiyon oluyorsunuz, bir gün müsaade ve yalnızca tek antrenman yaparak kupa finaline çıkıyorsunuz. Gruptaki deneyimli oyuncuların burada çok büyük emeği var. Ne yapacaklarını çok düzgün biliyorlardı ve başarılı oldular. Karagümrük maçından sonra benim oyuncularıma söylediğim tek şey ‘Beşiktaş şampiyon’ olacak sözlerimdi…”